2018-06-21
„მასწავლებელთა ეროვნულ ჯილდოს“ საუკეთესო ათეული
ლალი ჯელაძე
15 ივნისს „მასწავლებლის ეროვნული ჯილდოს“ საუკეთესო ათეული გახდა ცნობილი. კონკურსი, გასულ წელს, კოალიცია „განათლება ყველასათვის — საქართველო“ და „მასწავლებელთა პროფესიული განვითარების ეროვნული ცენტრის“ ორგანიზებით, პირველად ჩატარდა და ამით ჩვენი ქვეყანა გლობალურ კამპანიას შეუერთდა, რომლის მიზანი, პროფესიის პოპულარიზებისა და პრესტიჟის ზრდის გარდა, წარმატებული მასწავლებლების გამოვლენა და საზოგადოებისთვის გაცნობაა.
„საუკეთესო ათეული საინტერესოდ დაბალანსდა როგორც საგნების მიხედვით, ისე რეგიონულ ჭრილში. ორი მასწავლებელი გვყავს თბილისიდან და დანარჩენი 8 — რეგიონიდან. საგნებიც მრავალფეროვანია — ქართული, მათემატიკა, სამოქალაქო განათლება, დაწყებითები, ინგლისური და ქიმია, ერთ-ერთი კლასკომპლექტის მასწავლებელია. თუმცა, ეს ავტომატურად მოხდა, რადგან ჟიური ამას ნაკლებად ითვალისწინებს.“ — გვითხრა ჯილდოს პროექტის კოორდინატორმა, გიორგი ჭანტურიამ.
ხუთი კრიტერიუმიდან, რომელსაც კონკურსში მონაწილე მასწავლებელი უნდა აკმაყოფილებდეს, ხუთივე თანაბრად მნიშვნელოვანია, მაგრამ უპირველესი, რასაც ჟიური ყურადღებას აქცევს მოსწავლეთა შედეგების დინამიკაა — რამდენად აუმჯობესებს კონკრეტული მასწავლებელი მოსწავლეების სწავლის შედეგებს. „წინააღმდეგ შემთხვევაში, როგორი აქტიური ან საინტერესოც უნდა იყოს აპლიკანტი, სავარაუდოდ, საუკეთესო ათეულში ან ხუთეულში ვერ მოხვდება. ვფიქრობთ, მასწავლებლის უმთავრესი ამოცანა სწორედ მოსწავლის სწავლის შედეგების დინამიკის გაუმჯობესებაა. განსაკუთრებული ყურადღება ექცევა მასწავლებლის პროფესიულ განვითარებასა და გამოცდილების გაზიარებასაც — რამდენად უწყობს ის ხელს არა მხოლოდ საგნის, არამედ, ზოგადად, მასწავლებლის პროფესიის განვითარებას.“ — ამბობს პროექტის კოორდინატორი.
წლევანდელი კონკურსისთვის განაცხადი 104-მა აპლიკანტმა შეავსო. მათგან ათი საუკეთესო ჟიურიმ უკვე გამოავლინა და ახლა კონკურსის შემდეგი ეტაპი ფინალისტების დასახელებაა, რომელიც ორგანიზატორებმა 1 სექტემბრისთვის დააანონსეს. ფინალისტების გამოსავლენად, ჟიურის წევრები, უკვე შერჩეულ ნახევარფინალისტებთან, გასაუბრებას ჩაატარებენ, თუმცა, როგორც კოალიციაში გვითხრეს, მხოლოდ გასაუბრებით არ შემოიფარგლებიან, ჟიური, მთლიანობაში, კიდევ ერთხელ განიხილავს თითოეული მასწავლებლის მონაცემებს. იგეგმება ადგილზე „გადამოწმება“ — რეკომენდატორებთან გასაუბრება, შეხვედრები სკოლის წარმომადგენლებთან — დირექტორებთან, კოლეგებთან, მშობლებსა და მოსწავლეებთან. ამით ერთიანი სურათი შეიქმნება, რაც ჟიურის საბოლოო შეფასებაში დაეხმარება.
ჯილდო სტიმულს აძლევს მასწავლებლებს უფრო მეტი აკეთონ თავიანთ პროფესიაში, გახდნენ უკეთესები, ვიდრე არიან და, რაც მთავარია, ეს შეუმჩნეველი არ რჩება — ასე ფიქრობენ ნახევარფინალისტები — ლელა კოტორაშვილი, ნინო ჭიჭინაძე და ჯაბა ლაბაძე. ჩვენთან ჩაწერილ ინტერვიუებში ისინი საუბრობენ ჯილდოს მნიშვნელობასა და ემოციაზე, რაც მათ კონკურსის საუკეთესო ათეულში მოხვედრისას განიცადეს.
ნინო ჭიჭინაძე, მესტიის მუნიციპალიტეტის სოფელ იელის საჯარო სკოლის დაწყებითი საფეხურის (ქართული, მათემატიკა, ბუნება) მასწავლებელი: „ჩემი პრაქტიკა მაძლევდა გამბედაობას, რომ ასეთი მაშტაბის კონკურსის არ შემშინებოდა. ამავდროულად, გამოვირჩევი დამოუკიდებლობით და ბრძოლისუნარიანობით, ამიტომ ჩავთვალე, რომ კონკურენტუნარიანი მონაწილე ვიქნებოდი და იმედიც გამიმართლდა.
პროგრამაში „ასწავლე საქართველოსთვის“ მონაწილეობა, პროფესიული ზრდის თვალსაზრისით, დიდი ნაბიჯი იყო. 2010-2012 წელს გავიარე მასწავლებლის სასერტიფიკაციო გამოცდები და მაგისტრატურაშიც ჩავაბარე, ამ პროგრამის წყალობით უფასოდ ვისწავლე. სწავლის პარალელურად, ვმუშაობდი თბილისის ¹99 საჯარო სკოლაში და სერვანტესის სახელობის სკოლა-გიმნაზიაში (აჳა-გჶSS). 2016 წელს, გადავწყვიტე, კვლავ პროგრამას დავბრუნებოდი. საკუთარ მომავალს დამოუკიდებლად ვქმნიდი, რაც ჩემთვის საამაყოა. ჩემი მუშაობის მთავარი მიმართულება მოსწავლეების სწავლების ხარისხის გაუმჯობესება და კოლეგების განვითარებაზე ზრუნვაა.
მიმაჩნია, რომ ეროვნულ ჯილდოს ორი მიმართულებით შეუძლია საზოგადოებაზე გავლენის მოხდენა — პედაგოგებს მისცემს სტიმულს, თავდაჯერებულნი შეუერთდნენ კონკურსში მონაწილე ლიდერ პედაგოგთა ჯგუფს, უამრავი იდეა გაცვალონ და გაახალისონ პრაქტიკა. რაც დრო გავა და პედაგოგთა დიდი წრე შეიკვრება, ეს განათლების სფეროს შედეგიანს გახდის; მეორე — მასწავლებლის პროფესია მეტად პოპულარული და დაფასებული ხდება და ღირს, სტუდენტებმა არჩევანი სწორედ ამ პროფესიაზე შეაჩერონ.
ჩემთვის „მასწავლებლის ეროვნული ჯილდოს“ კონკურსი, პირველ რიგში, პროფესიონალიზმის აღიარება, თავდაჯერებულობისა და რწმენის კიდევ უფრო განმტკიცებაა, რომ სწორ გზაზე ვდგავარ. თუკი ჟიური და საზოგადოების ნაწილი ჩემს მუშაობას შედეგის მომტანად მიიჩნევენ, ეს იმას ნიშნავს, რომ საყვარელი საქმის კეთება კიდევ უფრო მეტი პასუხისმგებლობით უნდა გავაგრძელო.
15 ივნისს 17 საათზე, მეგობრებთან ერთად, სვანეთის ულამაზესი სოფლის, უშგულის, დასათვალიერებლად მივემგზავრებოდი, ყველას ტელეფონი დამჯდარი იყო, ერთ-ერთმა წამიერად ჩართო და მითხრა: ჭიჭინაძე ათეულშიაო, გაღიმებული ვუყურებდი ვიდეოს, რომელიც მარწმუნებდა, რომ ჟიურიმ შემარჩია. რთული არაა ვისაუბრო ემოციებზე, თუ რა ვიგრძენი, ცხადია, ძალიან გამიხარდა და მინდოდა მეყვირა „გამომივიდააააააააა“.
ჯაბა ლაბაძე, ხაშურის მუნიციპალიტეტის დაბა სურამის ¹2 საჯარო სკოლის ისტორიის მასწავლებელი: „პირველ რიგში, მინდა მივულოცო ეროვნული ჯილდოს ათეულის წევრებს ამ უმნიშვნელოვანესი ნაბიჯის წარმატებით გადადგმა და სამომავლო წარმატებები ვუსურვო. კონკურსში მონაწილეობა ჩემი თვთმიზანი არ ყოფილა, ამ ყველაფერს თავისი ისტორია აქვს — როდესაც 2018 წლის კონკურსის შესახებ გახდა ცნობილი, ისტორიის მასწავლებელთა საქართველოს ასოციაციამ მთხოვა, წარმედგინა კანდიდატურა, მაგრამ მე მტკიცე უარი განვაცხადე. რამდენიმე კვირაში, მარტის ბოლოს, სურამში ერთ-ერთი ინტერნეტგაზეთის ჟურნალისტი ჩამოდის და ჩემგან და ჩემი მოსწავლეებისგან იღებს ინტერვიუს ვიკიპედიაში ჩვენი მუშაობის შესახებ. ინტერვიუს არაერთი სამოტივაციო მესიჯი მოჰყვა მეგობრებისგან, მთხოვდნენ, აუცილებად წარმედგინა კანდიდატურა ეროვნულ ჯილდოზე. კვლავ უარს ვაცხადებდი. საბოლოოდ კი, ყველაფერი ჩემი მოსწავლეების ნათქვამმა გადაწყვიტა — მითხრეს, რომ ძალიან ბედნიერები იქნებიან, თუკი მათი მასწავლებელი ეროვნულ ჯილდოს მოიგებს. ამის შემდეგ აღარც მიფიქრია, დავწერე აპლიკაცია და დავრეგისტრირდი.
ჩემი სამომავლო გეგმები, რასაკვირველია, ისევ ჩემს დაწყებულ საქმიანობას უკავშირდება. ტექნოლოგიების ეპოქა მოსწავლეებსა და პედაგოგებს მნიშვნელოვანი გამოწვევების წინაშე აყენებს. პირველი ნაბიჯები უკვე გადადგმულია და ვაპირებ, მოსწავლეებს გoogle maps-ზე მუშაობა შევასწავლო და მათ მიერ სამაჩაბლოსა და აფხაზეთის (და შემდეგ სხვა რეგიონების) კულტურული მემკვიდრეობის უკვე ატვირთული სტატიების დატანას გoogle-ის რუკაზე, რაც უმნიშვნელოვანესი ნაბიჯი იქნება მათი სწავლების პროცესში. ამ კუთხით, უკვე ვთანამშრომლობ თბილისის „ევროპულ სკოლასთან“. ვაპირებ, ჩვენი სკოლის სარდაფის ამჟამად თავისუფალ სივრცეში სკოლის მხარეთმცოდნეობის მუზეუმი მოვაწყო, ასევე, სხვადასხვა გრანტებითა და პროექტებით შევიძინო კომპიუტერული ტექნიკა და, სკოლის ბაზაზე, გავხსნა „ვიკიპედიელთა კლუბი“, შესაბამისი კომპიუტერული აღჭურვილობით, რომელიც არა მარტო ჩემი სკოლის, არამედ მუნიციპალიტეტის ბავშვებსაც მოემსახურება.“
ლელა კოტორაშვილი, თბილისის წმ. გიორგის სახელობის საერთაშორისო სკოლის ქართული ენისა და ლიტერატურის მასწავლებელი: „სულ რომ არ გახვიდე ათეულში ან არ გადახვიდე ფინალში, თავად კონკურსში მონაწილეობა უკვე მნიშვნელოვანია, რადგან აპლიკაციის შევსებისას აფასებ შენს პრაქტიკას, განვლილ გზას — რას აკეთებ და რა გაქვს გასაკეთებელი, რა გამოგდის კარგად და კიდევ რა უნდა გააკეთო გასაუმჯობესებლად. ათეულში აღმოჩენა ჩემთვის, პირველ რიგში, იმის დასტური გახდა, რომ, ალბათ, ჩემს საქმეს სწორად ვაკეთებ. კონკურსი გაძლევს საშუალებას, უფრო საინტერესო გახადო შენი პროფესიული საქმიანობა, მეტი ადამიანი გაიცნო, გაუზიარო გამოცდილება და მათგან ისწავლო. ეს ჩემთვის დიდი სტიმულია, მეტიც, ასეთი ურთიერთობები ჰაერივით მჭირდება. ძალიან სასიხარულოა სამოქალაქო აღიარებაც, თუმცა, ამავე დროს, უზარმაზარი პასუხისმგებლობაცაა. გააზრებული მაქვს, რომ ეს პასუხისმგებლობა გარკვეულ ვალდებულებებსაც მაკისრებს.
მასწავლებლობა, 9 წლის წინ, ამ სკოლაში დავიწყე, სადაც დღეს ვაგრძელებ მუშაობას. ერთი წელი კლასის კოორდინატორად ვმუშაობდი. უნდა ვაღიარო, რომ მაშინ ძალიან გამიჭირდა. ჩემი პირველი შვილი, თეკლა, მარტომ გავზარდე. სწორედ მაშინ დავიწყე საბავშვო ლიტერატურის აქტიურად კითხვა. მერე აღმოვაჩინე, რომ სკოლაში მუშაობა სწავლების მეთოდების, ბავშვის განვითარების ეტაპების არცოდნის გამო გამჭირვებია. თეკლასთან ურთიერთობამ, მასთან თამაშმა, მუდმივად იმაზე ფიქრმა, როგორ გამეხადა მისი ყოველდღიურობა საინტერესო, ნაბიჯ-ნაბიჯ მიმიყვანა იქამდე, რომ გააზრებულად დავინტერესდი პედაგოგიკით. მასწავლებლის სასერტიფიკაციო გამოცდები ჩავაბარე და, რადგან თბილისში სკოლაში მუშაობის დაწყება იოლი არ აღმოჩნდა, გადავწყვიტე პროგრამით „ასწავლე საქართველოსთვის“, რაჭის ერთ-ერთ სოფელში — უწერაში წასვლა. უწერის სკოლით ჩემი საქიანობა კი არ გაგრძელდა, არამედ დაიწყო. სამი წელი ვიმუშავე ისე, რომ წამოსვლის სურვილიც კი არ გამჩენია. სამი წლის შემდეგ, თბილისში დაბრუნება გადავწყვიტე, რადგან მაგისტრატურაში უნდა გამეგრძელებინა სწავლა. დავბრუნდი ისევ იმ სკოლაში, სადაც პირველად ვეზიარე მასწავლებლის პროფესიას. ეს ერთგვარი მადლიერების გამოხატვაც იყო სკოლისადმი, რომელმაც 22 წლის გოგო მიმიღო და დამაკვალიანა.
ხშირად მოიაზრებენ, რომ არაფორმალური გარემო მოწყვეტილია ფორმალურ სასწავლო გარემოს. მუდმივად მიწვეს იმაზე საუბარი, რომ არაფორმალური სწავლება სწორედ ფორმალური სასწავლო პროცესის დროს ნასწავლის განმტკიცებას ემსახურება და ფორმალურ გარემოში დასწავლილი მეთოდებითა და აქტივობებითაა აკინძული. მუდმივად ვფიქრობ იმაზე, რომ ბავშვები არ იყვნენ მოწყენილები და ამ ფიქრებს პატარ-პატარა აღმოჩენებამდე მივყავარ. სამი წლის წინ, რაჭაში, ჩამოვაყალიბეთ ლიტერატურული კაფე „მირამისი“. თბილისში დაბრუნების მერე კი, იგივე აქტივობები დავნერგე ქალაქის სკოლაში და სახელად „ჰემლოკი“ შევურჩიეთ. ლიტერატურული კაფეს დანიშნულება მოსწავლეებში წიგნიერების დონის ამაღლებაა და დავრწმუნდი, რომ ჩემმა მოსწავლეებმა მართლაც შეიგრძნეს წიგნის კითხვით ცხოვრების მრავალფეროვნების მნიშვნელობა. რაჭველ მოსწავლეებთან, დისტანციური სწავლების მეთოდით, ახლაც ვაგრძელებ მუშაობას. გვაქვს პროექტი „წაიკითხე ჩემი წიგნი“, რომელშიც მონაწილეობენ როგორც ადგილობრივი, ისე თბილისიდან ჩასული სტუმრები. კიდევ ერთი პროექტი წამოვიწყე — „მიმოწერილი მთა და ქალაქი“ — რაჭველ ბავშვებს წერილებს ვწერთ. მათ ჩემი ახალი ცხოვრების შესახებაც მოვუთხრობდი: უნივერსიტეტში სწავლის, სკოლის, ახალი წიგნების ამბავს ვუზიარებდი. წერილები საქართველოს ფოსტით გავაგზავნე. ამის შემდეგ გადავწყვიტე, თბილისის სკოლის მოსწავლეების შემაჯამებელი წერა რაჭაში გაგვეგზავნა და, უკვე სკოლის სახელით, რაჭველ თანატოლებთან 40 წერილი გავგზავნეთ. მართლა საოცარი წერილები მისწერეს ბავშვებმა ორ თანატოლ რაჭველ გოგონას, რომლებიც თბილისში ჩამოვიყვანე და გავაცანი. პროექტი „მიმოწერილი მთა და ქალაქი“ ხელს უწყობს სოფლისა და ქალაქის ბავშვების დაახლოებას. ეცნობიან და აფასებენ ერთმანეთის ცხოვრების წესს, ამასთანავე, უვითარდებათ წერითი უნარები და ტექნოლოგიურ სამყაროში ხელნაწერი წერილებით ურთიერთობის მნიშვნელობაში რწმუნდებიან.
მასწავლებლობა მუდმივი აღმოჩენებისა და თვითგანვითარების გზაა. ეს პროფესია იმით არის განსაკუთრებული, რომ ასმაგად გიბრუნდება, რასაც გასცემ.“
***
„მასწავლებლის ეროვნული ჯილდო“ საუკეთესო საშუალებაა, ახალგაზრდებს დავანახოთ, ქვეყანაში ასეთი არაჩვეულებრივი მასწავლებლები გვყავს და ამ პროფესიითაც შეიძლება გახდე ძალიან პოპულარული და წარმატებული. — ამბობს ჯილდოს პროექტის კოორდინატორი გიორგი ჭანტურია, — შარშანდელი კონკურსის ათეულშიც გვყავდა ახალგაზრდა მასწავლებლები, მაგალითად, ნათია ფურცელაძე. არა მგონია, ვინმემ მასზე წარმატებული ადამიანი დამისახელოს. ახალგაზრდა მასწავლებლები წლევანდელ ათეულშიც მოხვდნენ — ლელა კოტორაშვილი (თბილისიდან) და თემო სუყაშვილი (ჰერეთიდან). სასურველია, ამ ჭრილშიც შევხედოთ კონკურსს. შარშანდელმა საუკეთესო ათეულმა ბევრი რამ გააკეთა ჯილდოსთვის და მასწავლებლის პროფესიის პოპულარიზებისთვის, კონკურსის არსებობა თუნდაც ამისთვის ღირს. ამ შესანიშნავ ჯგუფს წელს კიდევ ათი მასწავლებელი შეემატა და, საბოლოოდ, რამდენიმე წლის შემდეგ, ჩვენ გვეყოლება გარკვეული ჯგუფი პედაგოგებისა, რომლებიც მთლიანად მასწავლებელთა კორპუსის მამოძრავებელ ძალად, სწორი მიმართულების მიმცემად შეიძლება იქცეს.“
|
