2013-06-20
გალერეა
კლარა ფოცხვერაშვილი
2013 წლის მაისში საქართველოს განათლებისა და მეცნიერების მინისტრმა გიორგი მარგველაშვილმა ახლად შემოღებული სამკერდე ნიშნით „ამაგდარი“ პირველად დააჯილდოვა.
„მისი მოსწავლეები კონკურსებსა და ღონისძიებებში მონაწილეობენ, ქართულ ენაზე სპექტაკლებს დგამენ, ფოკის საჯარო სკოლის მოსწავლეთა უმეტესობა, რომელიც სტუდენტი ხდება, ქალბატონი კლარას მოსწავლეა“ — ნათქვამია დაჯილდოების ანოტაციაში.
ეს ადამიანი, 90-იანი წლებიდან მოყოლებული, 25 წელია მუშაობს ნინოწმინდის რაიონის სოფელ ფოკის საჯარო სკოლაში და სომხებს ასწავლის საქართველოს სახელმწიფო ენას.
90-იან წლებშივე, იქ, სადაც წმინდა ნინომ პირველად იკითხა: „რომელია ქართლის გზაი?“, ხელახლა აღორძინებდნენ ფოკის დედათა და მამათა მონასტრებს.
კლარა ფოცხვერაშვილი შრომობდა სკოლაშიც და დედათა მონასტერშიც. მან, სხვებთან ერთად, საკუთარი სუსტი მხრებით ზიდა უდაბნოს პირველმუშაკისა და მლოცველის უმძიმესი ტვირთი.
ფოკა ზამთარში 5-6 თვით წყდება სამყაროს. თოვლის ვეება მთები კეტავს გზებს და აქედან გაღწევის თეორიულ შანსსაც კი არ ტოვებს.
90-იან წლებში, საყოველთაო გაჭირვების პირობებში, ადგილობრივი მოსახლეობის აქტიური პროტესტის ფონზე, მიზერული ხელფასით ასეთი მისიის შესრულება თითქმის შეუძლებელი იყო.
შორენა ხუხუა
ვინც 2012 წლის ნოემბერში ტელეარხზე „იმედი“ გადაცემას „იმედის გმირი“ უყურა, ნახავდა შორენა ხუხუას, რომელიც facebook-გამარჯვებული გახდა. მაშინ შესანიშნავად ისაუბრეს მასზე, მაგრამ ყველაფერი მაინც არ თქმულა და ალბათ, ვერც მე ვიტყვი. უმთავრესი კი მაინც ის არის, რომ ცხრა წლის წინ სოფელ სადახლოში პირველ მისიონერად ჩასული შორენა ავტოკატასროფაში მოჰყვა და ეტლს მიეჯაჭვა.
რა მოხდა შემდეგ?
გადაიტანა ხუთი ოპერაცია. წლების მანძილზე ვერ დადიოდა და აგრძელებდა მუშაობას თბილისიდან სადახლოში. მუდამ პირველია. ინიციატივიანი, სიცოცხლით სავსე.
ასწავლის ქართულ ენას სოფელ სადახლოს საჯარო სკოლაში.
დააარსა არასამთავრობო ორგანიზაცია „კეთილი ნების მისია-მისიონერები“, რომელიც ძალზე აქტიურადაა ჩართული სამოქალაქო ინტეგრაციის პროცესში.
მისი მოღვაწეობის ნიადაგზე აღმოცენდა უმშვენიერესი ყვავილი — ნუბარ ბაირამოვა, რომელსაც უნაკლოდ ასწავლა ქართული ენა, აღზარდა, სადახლოდან თბილისში წამოიყვანა, იშვილა... ნუბარი დღეს ინტეგრირებულია ქართულ კულტურულ სივრცეში, უნაკლოდ ფლობს ქართულ ენას და არის თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის წარჩინებული სტუდენტი.
„ნუბარი ჩემი შვილია“ — ამბობს შორენა და ვაი მას, ვინც ამ საკითხში, ოდნავ მაინც, ეჭვს შეიტანს.
ვერც იმაში შეიტანთ ეჭვს, რომ შორენამ, „ბოლტებით“ ხუთჯერ აწყობილმა“ — როგორც თვითონ უწოდებს საკუთარ თავს, მონაწილეობა მიიღო აფროსნების შეჯიბრში და გაიმარჯვა.
აი, ასეთმა მხურვალე გულმა, დაძლია სიკვდილი, ავადმყოფობა, უამრავი ბარიერი მუშაობის პროცესში, გაიმარჯვა და გააგრძელა საქმე, რომელიც სიცოცხლესავით მნიშვნელოვანი აღმოჩნდა.
ქართული ენა — სიყვარულის შუამავალი
2011 წლის ივლისში, სახელმწიფო პროგრამის „ვასწავლოთ ქართული, როგორც მეორე ენა“ ინიციატივით, ბორჯომის რაიონის დაბა წაღვერში საზაფხულო ბანაკი მოეწყო.
ღონისძიება საქართველოს განათლებისა და მეცნიერების სამინისტრომ დააფინანსა.
პროგრამის ფარგლებში ასეთი ბანაკის გახსნის ინიციატორებად ქართული ენის მასწავლებლები იქცნენ (რუსუდან ბარამიძე, ნატო კაპანაძე, ქეთევან ნასყიდაშვილი, ირმა შველიძე, იამზე მსხვილაზე, ანა ბაბლუანი, ზეინაბ ედიბერაძე, ცაულინა მალაზონია, მარეხ მელიქიძე).
მათ 2009 და 2010 წლის ზაფხულში მოაწყვეს ასეთი საზაფხულო ბანაკები და ტოლერანტობის, ქართული ენის სწავლების თვალსაზრისით, კარგი შედეგებიც მიიღეს. ჯერ კიდევ მაშინ, პედაგოგები სიხარულით აღნიშნავდნენ სომეხი და აზერბაიჯანელი ბავშვების უანგარო მეგობრობას, რაც ქართულ ენაზე კომუნიკაციის დახმრებით ჩამოყალიბდა. 2011 წლის წაღვერის ბანაკი „კეჩხობი-2011“ მასწავლებლების — ლელა წიკლაურის, ნინო წიკლაურის, ნანა ჩუნთიშვილის, ნათია გოგიაშვილის, თეიმურაზ შალამბერიძის, მადონა ესაკიას, მაკა ანთაძის, თეა გიგიტაშვილის — აქტიური თანამშრომლობით შეიქმნა. წამოწყებას პროგრამის კოორდინატორმა მაკო ჭილაშვილმა მხარი დაუჭირა და უშუალოდ უხელმძღვანელა.
ბანაკმა ეთნიკური უმცირესობებით დასახლებული რეგიონების სოფლების: მუშევანის, ქურთლარის, თაქალოს, არქევნის, მამხუტის, ახქერფის, განძის, აშხალის სკოლების აზერბაიჯანელ და სომეხ ბავშვებს უმასპინძლა.
„ჩვენი მიზანი სხვადასხვა ეროვნების ახალგაზრდების დაახლოებაა, ისე, რომ მათ ერთმანეთთან სახელმწიფო ენაზე ისაუბრონ.“ — ამბობს თეიმურაზ შალამბერიძე.
მისივე თქმით, ეს ჩანაფიქრი განხორციელდა.
„...უფრო მეტიც, ბანაკში აზერბაიჯანელ გოგონასა და სომეხ ბიჭს ერთმანეთი შეუყვარდათ. მათ ჯერ კიდევ კარგად არ იცოდნენ ქართული და ერთმანეთს, „თარჯიმნების“ დახმარებით, ქართულად ესაუბრებოდნენ.“ — ღიმილით იხსენებს თეიმურაზი.
წაღვერის საზაფხულო ბანაკმა სომეხი და აზერბაიჯანელი ბავშვები დაამეგობრა.
მაგალითი პროექტის მასწავლებელთა დიდმა უმრავლესობამ აიტაცა და ასეთი ბანაკებით მოჰფინა საქართველო.
ბანაკები წელსაც ყალიბდება და თავის ავტორიტეტულ სიტყვას ამბობს ახალგაზრდობის ტოლერანტებად ჩამოყალიბების საქმეში, რაც ასე საჭიროა ჩვენი სახელმწიფოსთვის.
ნინო სურმავა
„უკუღმა ბიჭი“ ნინო სურმავას მშვენიერი ქართულით დაწერილი, სინათლითა და სითბოთი სავსე საბავშვო მოთხრობაა. ის გამოქვეყნდა სასწავლო გაზეთში „აერობუსი“, 2013 წლის აპრილში, პირველივე ნომერში. გაზეთი ახალი ჩამოყალიბებულია და მიზნად ისახავს სკოლის მოსწავლეებისთვის დამატებითი სასწავლო ტექსტების მიწოდებას
„— დიტო, ჯერ არ ჭამო ვაშლი, გაურეცხავია! — დაუძახებდა დედა.
დიტო კი, აბა, თუ მიხვდები, რას აკეთებდა? მაშინვე პირისკენ გააქანებდა ხოლმე ჭუჭყიან ვაშლს.“
ნინო სურმავა ერთი წლის მოსულია პროექტში. ის ძალზე ახალგაზრდა მასწავლებელია, ხოლო მარტივი და აუთენტური სასწავლო ტექსტების შექმნა სომეხი და აზერბაიჯანელი მოსწავლეებისთვის — ურთულესი საქმე.
ნინომ კი, არა მხოლოდ საჭირო ტექსტი, არამედ მხატვრული ნაწარმოები შექმნა და ამ მიმართულებით კვლავ აქტიურად აგრძელებს მუშაობას, რაც მნიშვნელოვნად სცილდება ერთ სკოლაში მასწავლებლის საქმიანობის ფარგლებს და საერთო ეროვნულ სახეს იძენს.
P.S. ძვირფასო მკითხველო, ეს წერილი დასრულებული არ არის. იგი გაგრძელდება. შევეცდები უკეთ გაგაცნოთ ადამიანები, რომლებიც ეთნიკური უმცირესობებით დასახლებულ რეგიონებში მუშაობენ, ასწავლიან სახელმწიფო ენას, იღვწიან სომხებისა და აზერბაიჯანელი ეროვნების ადამიანების ქართულ სივრცეში ინტეგრირებისთვის და ამგვარად, თავად ქმნიან საქართველოს სახელმწიფოს მომავალს.
პატივისცემით,
ვახტანგ ხუციშვილი
|
