2011-12-14
სკოლა - სოფლის სიცოცხლის აუცილებელი პირობა
ვანის რაიონში დღეისათვის 31 საჯარო სკოლა ფუნქციონირებს 4500 მოსწავლითა და 650 პედაგოგით, რომელთა შორის 30 უკვე სერტიფიცირებულია. სწავლების ხარისხის ამაღლების ერთ-ერთი გარანტი ესეცაა, თუმცა არსებობს სხვა კომპონენტებიც, რომელთა ერთობლიობაც ხარისხიანი ცოდნის მიღების აუცილებელი პირობაა და სახელმწიფოს თანადგომას ამ მხრივ გადამწყვეტი მნიშვნელობა აქვს. ასეთი თანადგომის მაგალითები ვანის სკოლებშიც თვალსაჩინოა, მაგრამ საერთო ეკონომიკური მდგომარეობის გაუმჯობესების გარეშე სასურველი შედეგის მიღწევა მაინც გაჭირდება. ამაში კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი, როცა საგანმანათლებლო რესურსცენტრის უფროსი, ბატონი ივანე კორძაძე საკუთარ კაბინეტში, რუკაზე მიჩვენებდა მცირეკონტინგენტიან სკოლებს. სამწუხაროდ, მათი რიცხვი არც ისე ცოტაა — გადიდი, ონჯოხეთი (8 მოსწავლე), ზედაგორა, დუცხუნი... ინაშაურიც ერთ-ერთი მათგანია, თუმცა სხვებთან შედარებით, აქ ვითარება უკეთესია — 33 ბავშვი სწავლობს საბაზო სკოლაში. გავლილმა 20-წლეულმა საქართველოს ყველა სოფლის სკოლას დაასვა ეს დაღი. რიგ შემთხვევაში სწორედ ეკონომიკური მდგომარეობის გამო დაცლილი სოფლები გახდა სკოლების ოპტიმიზაციის მიზეზი. ბევრგან, მათ შორის ვანის მაღალმთიან სოფლებში, ასეთი გაერთიანებები შეჩერებულია რელიეფური პირობების გამო. ჩვენთან საუბარში ინაშაურელებიც იხსენებენ, როგორ შიშობდნენ, რომ მათი სკოლაც არ მიეერთებინათ ამაღლების საჯარო სკოლისთვის, მაშინ ხომ ფეხით 5-6კმ-ის გავლა მოუწევდათ ყოველდღე მოსწავლეებს, თუ არადა ტრანსპორტის ფული კიდევ ერთი პრობლემა იქნებოდა მათი ოჯახებისთვის. კარგია, რომ ეს ასე არ მოხდა, იმედია არც მომავალში შეიცვლება რამე, მით უმეტეს, რომ სკოლა ახალ, მყარად ნაშენებ შენობაში 1976 წლიდან გადმოვიდა სულ 1კმ-ით მოშორებული ძველი შენობიდან. მაშინ 8-წლიან სკოლაში 154 მოსწავლე და 25 მასწავლებელი ირიცხებოდა. დღეს 9-კლასიან საბაზო სკოლაში 33 მოსწავლე და 15 პედაგოგია. სკოლის იმედი 3 პირველკლასელი და კიდევ ის 3 პატარაა, რომელიც მომავალ წელს შეაღებს სკოლის კარს, უფრო შორეული პერსპექტივითაც ამდენი (იქნებ 1-2-ით მეტი) პირველკლასელი ეყოლება ინაშაურის სკოლას. სოფლის უმთავრესი საყრდენიც ესაა.
ამ სოფელმა ბევრი განსაცდელი გამოიარა, მაგრამ ადამიანებისგან არასოდეს დაცლილა. ძნელბედობის ჟამს, როცა თურქები თარეშობდნენ საქართველოში, ინას ყიდულობდნენ თურმე წვერის შესაღებად. ამ მიდამოებში კი ეს მცენარე ბლომად ყოფილა. პატარა გოგო-ბიჭები კრეფდნენ, კონებად კრავდნენ და თურქების გასაგონად გაჰყვიროდნენ — ინა შაური, ინა შაურიო. აი, ამიტომ ჰქვია სოფელს ინაშაური. ეს ერთ-ერთი ლამაზი, მაღალმთიანი სოფელია ვანის რაიონში, სკოლა კი მისი სიცოცხლის გაგრძელების ერთადერთი და აუცილებელი პირობა. ადამიანები, რომლებიც აქ წლების განმავლობაში იღვწიან, სწორედ ამაში ხედავენ საკუთარ მისიას. გარდა იმისა, რომ კარგი პედაგოგები არიან, ყოველდღიურად უწევთ იმის დამტკიცება, რომ სოფლის შენარჩუნებისთვის მზად არიან და შესწევთ უნარი ფეხი აუწყონ ყველა იმ მოთხოვნას, რასაც დღევანდელობა უყენებს სკოლას. ეს გარეგნულადაც ჩანს და შინაარსობრივადაც. ბევრად წაადგა სკოლას დაფინანსების ახალი სისტემა — ამდიდრებენ სასკოლო ბიბლიოთეკას, აპირებენ სკოლის ეზოს მოასფალტებას, პედაგოგები ემზადებიან სასერტიფიკაციო გამოცდებისთვის, რაშიც დიდი ხელშეწყობა აქვთ დირექციის მხრიდან. თავად დირექტორი, ბატონი ზირაქ ჯანელიძე დიდი გამოცდილების მქონე პედაგოგია (სხვადასხვა დროს მუშაობდა კულტურის სფეროში, ამაღლების სკოლის დირექტორად, პედაგოგად) შესაშური ენერგიითა და ენთუზიაზმით სავსე, თავის საქმეზე შეყვარებული, ბავშვებისა და კოლეგების ერთგული. 33 მოსწავლიდან რომ 15 სოციალურად დაუცველია, ასეთი სკოლის დირექტორობა და პედაგოგობა იოლი არ არის. მით უმეტეს, რომ ყველაფერი შედარებითია, თორემ ეს 18 მოსწავლე დიდად არაფრით განსხვავდება დანარჩენებისგან. აქ ყველაფერი თანადგომის, ერთმანეთის პატივისცემის პრინციპზე და უკეთესი ხვალინდელი დღის იმედზეა დამყარებული. თითოეული პედაგოგი კარგად ერკვევა ყველა იმ სიახლეში, რასაც განათლების სამინისტრო სთავაზობთ, აქვთ საკუთარი მოსაზრებები და დამოკიდებულება მათ მიმართ. მაგალითად, ისტორიის მასწავლებელს, გოდერძი ხურციძეს მოსწონს, რომ მსოფლიოს ისტორიას ასწავლის. „როცა საქართველოს შესახებ ვსაუბრობ, მაგალითად, I საუკუნეში, აუცილებლად ვაკავშირებ ამ თემასთან პართიის სახელმწიფოს, რომის იმპერიას. ისტორიისადმი ამგვარი მიდგომა, ჯერ ერთი, რომ სამართლიანია, აფართოებს ახალგაზრდის თვალსაწიერს და მეორეც, გაცილებით მეტს იგებს ახალგაზრდა საკუთარი ქვეყნის, მის დანარჩენ მსოფლიოსთან ისტორიული ურთიერთობის შესახებ. ეს კი, ვფიქრობ, აუცილებელი ცოდნაა სამომავლოდ გასათვალისწინებელი. მომწონს შეფასების 10-ბალიანი სისტემაც, ის მეხმარება უფრო სრულყოფილად შევაფასო მოსწავლის ცოდნა“.
თუმცა გოდერძი მასწავლებელს მიაჩნია, რომ სახელმძღვანელოში ზოგიერთი თემა დასახვეწია: „როცა თემურ ლენგის შემოსევის შესახებ ვხსნი გაკვეთილს, სასურველია, უფრო ვრცლად იყოს საუბარი საქართველოს იმდროინდელი მეფის, გიორგი VII-ის შესახებ. ამ ხარვეზის შევსებას ახლა თავად ვახერხებ. ისტორია ისეთი საგანია, ბავშვის დაინტერესება ძნელი არ არის. არც ჩემი მოსწავლეები არიან გამონაკლისი, განსაკუთრებით სალომე ბრეგვაძეს და ანა სვანიძეს გამოვარჩევ. სახელმძღვანელოების შეძენა უჭირთ ბავშვებს, მაგრამ სოციალურად დაუცველების ხარჯზე გავდივართ. იმედია, ყველაფერი გამოსწორდება და უკეთესობისკენ წავა“.
ეს იმედი ყველას აქვს, მით უმეტეს რომ ბოლო წლებში ბევრი რამ შეიცვალა უკეთესობისკენ — სკოლის კომპიუტერიზაციის პროგრამამ აქაც მოაღწია „ირმის ნახტომის“ წყალობით. მოსწავლეებს ძალიან მოსწონთ კომპიუტერთან მუშაობა და განსაკუთრებული ინტერესით ეუფლებიან მას, მოსწონთ სპორტის გაკვეთილები, გაერთიანებული არიან სხვადასხვა წრეებში. ერთი სიტყვით, სასკოლო ცხოვრება აქაც მიედინება და რაც მთავარია, 15-ვე პედაგოგი ერთნაიარად ცდილობს, რომ ეს პროცესი საინტერესო და სასარგებლო იყოს თითოეული მოსწავლისთვის.
ანა ფირცხალაიშვილი
|
